รักระหว่างลบ

สงครามระหว่างเขาและเธอยืดเยื้อมาเนิ่นนาน
ทุกข์เกินจะทนแล้ว
สงครามนี้ต้องจบลงเสียที

เขาเดินเข้าไปที่ศูนย์ BE (Brain Edit)
พนักงานต้อนรับสาวสวย ถอดแบบโครโมโซมจากอั้ม พัชราภา ปรี่เข้ามาต้อนรับ
หลังจากลงทะเบียนประวัติด้วยการสแกนลายนิ้วมือแล้ว
เขาถูกนำไปห้อง Memory Scan เพื่อตรวจสอบความทรงจำที่เขาต้องการตกแต่งใหม่
ผ่านไปเนิ่นนาน กว่าเขาจะได้พบกับที่แพทย์ที่ปรึกษา
หน่วยงาน BE สังกัดกระทรวงความสุขแห่งมวลมนุษย์
ที่นี่ไม่มีการไกล่เกลี่ย
ที่นี่ไม่มีการประนีประนอม
ที่นี่ไม่มีความทุกข์
เพราะความทุกข์เป็นสิ่งที่ยอมรับไม่ได้ในประชาคมแห่งนี้
หลังการพูดคุยกับแพทย์ที่ปรึกษา เขาได้รับนัดหมายให้มารับการบำบัดในสัปดาห์หน้า
ก่อนออกจากอาคาร BE อันทันสมัย
เขาถูกพนักงานสาวสวยอีกคนในโครโมโซมของพลอย เฌอมาลย์ฝังชิปบันทึกพฤติกรรมในอีกเจ็ดวันข้างหน้า

::  ::  ::  ::  ::

เขากลับมาที่บ้าน
ภรรยาของเขากำลังทำความสะอาดบ้าน
แม้มีเครื่องปรับอุณหภูมิ แต่เหงื่อก็โทรมกายร่างท้วม ผมเผ้ายุ่งเหยิงนั้นเริ่มมีผมหงอกแซมขึ้นมาแล้ว
"คุณไปไหนมา ฉันบอกแล้วว่าวันนี้จะทำความสะอาดบ้าน น่าจะมาช่วยกันบ้าง"
ชายหนุ่มผายมือแบบให้รู้ว่าไม่มีคำตอบสำหรับคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบนั้น
"อย่างนั้นคุณช่วยกำจัดขยะ แล้วส่งผ้าไปซักด้วย"
ชายหนุ่มทำท่าเหนื่อยหน่ายแล้วจัดการถ่ายขยะจากถังส่งเข้าแคปซูล แล้วกดปุ่ม "รีไซเคิล" ก่อนแคปซูลนั้นจะวิ่งหายไปตามท่อใสๆ ที่เชื่อมต่อกับทุกระบบในประชาคมแห่งนี้
จากนั้นเขาเข้าไปในห้องนอน เก็บเสื้อผ้าที่ต้องการส่งซัก บรรจุใส่อีกแคปซูลที่มีรหัสครอบครัวแต่คราวนี้เขากดปุ่ม "ทำความสะอาด" ก่อนส่งเข้าท่อใสๆ
เสร็จจากภารกิจที่ยุ่งยาก น่าเบื่อหน่าย เขาชงกาแฟแล้วมานั่งในห้องนั่งเล่น
เขาเปิดเครื่องเสียงแล้วก็หยิบหูฟังมาครอบศีรษะ...เสียงจากเครื่องทำความสะอาดที่ภรรยาของเขากำลังใช้อยู่ ทำลายความสงบของเขาเหลือเกิน
เขามองผู้หญิงที่กำลังทำงานบ้านอยู่ แล้วนึกไปว่าเขาแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างไรกัน ภาพที่วุ่นวายนี้รบกวนสายตาจนสุดจะทน เขาจึงหยิบแว่นมโนมิติ (Virtual Mind) ออกมาเพื่อดูข่าวสารของประชาคม
นาทีนั้น เขาอยากจะจับเธอใส่แคปซูล แล้วกดปุ่ม "ทำความสะอาด" กับ "รีไซเคิล" พร้อมๆ กัน
แต่...ไม่เป็นไร...อีกเจ็ดวัน...ฉันก็ไม่รู้จักเธอแล้ว
คิดถึงตรงนี้...รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าของเขา

::  ::  ::  ::  ::

พยาบาลสาวสวยในโครโมโซมของแอ๊ฟ ทักษอร จัดท่านั่งให้เขาสบายที่สุดบนเก้าอี้สแกน
"ยาที่ฉีดเข้าไปจะทำให้คุณสบายที่สุด และถ้าตรงไหนของความทรงจำที่คุณต้องการเก็บเอาไว้ ไม่ต้องการลบ เครื่องลบจะข้ามไปอัตโนมัติตามกระแสไฟจากสมอง"
"จากนี้อีกหนึ่งนาทีคุณจะหลับไปและจะตื่นขึ้นมาอย่างมีความสุข...โชคดีนะคะ"

::  ::  ::  ::  ::

ร่างเขาลอยลิ่วๆ เหมือนถูกดูดกลับไปในอุโมงค์อันมืดมิด
ภาพของชายวัยกลางคนหน้าตาอมทุกข์ กำลังตะเกียกตะกายหนีจากแรงดึงดูดลึกลับ

ท้องฟ้าชายทะเลสดใสเจิดแจ่ม
ชายหาดยามเช้า มีแต่เสียงคลื่นซัดสาดประหนึ่งเสียงดนตรี

ชายหนุ่มสะโอดสะองคนหนึ่งเดินโอบเอวกับหญิงสาวสวยรูปร่างดี
เสียงน้ำตกซ่าสนั่นป่า เสียงนกร้องในแนวไม้รอบๆ น้ำตก
ที่นี่ชุมชื้น ชุ่มฉ่ำทั้งปี หินน้อยใหญ่มีตะไคร่เขียวเคลือบครึ้ม
ชายหนุ่มเอื้อมมือให้หญิงสาวจับเพื่อก้าวข้ามโขดหิน
เมื่อยืนเคียงคู่กัน ชายหนุ่มโอบไหล่หญิงสาวอย่างทะนุถนอม

หมอกขาวโพลนบนเส้นทางเงียบเหงา
ยอดดอยหนาวมีเพียงสองชีวิตเดินอ้อยอิ่งอยู่บนเส้นทาง
ทั้งสองเดินห่างกันเพียงระยะแขนสองข้างกระชับมือกันได้

แสงเทียนวิบวับบนโต๊ะอาหาร ในห้องอาหารบรรยากาศโรแมนติก
ชายหนุ่มกุมมือหญิงสาวอย่างอบอุ่นในเสียงเพลงหวานไพเราะ
นานๆ ครั้ง ทั้งคู่จะหันมาสบตากันด้วยประกายแห่งความรัก

ฯลฯ

ฉากต่างๆ ผ่านวับวาบเข้ามา แล้วผ่านไป
ความรักของชายหนุ่มและหญิงสาว
ก่อเกิด...เติบโต...
จากคนสองคนมาพบกัน...
แล้วรวมเป็นหนึ่ง...
สุขที่ต่างคนต่างมี กลายเป็นร่วมสุข
ทุกข์ที่ต่างกันต่างสร้าง ต่างมี กลายเป็นร่วมทุกข์
จากคนสองคนที่มีความรัก
กลายเป็นคนสองคนที่ต้องมีความรับผิดชอบร่วมกัน
จากคนสองคนที่มีปัญหาเดียวกัน
กลายเป็นต่างพยายามบอกว่าเป็นปัญหาของอีกฝ่ายหนึ่ง

จากความรักที่เคยมีให้กัน
กลายเป็นความทุกข์ที่ต้องมีกันและกัน
บนเส้นทางอันยาวไกล
จุดสุดท้ายเป็นเช่นนี้
ระยะทางระหว่างจุดเริ่มต้น
จนถึงวันนี้
ไม่มีความหมายเลยหรือไร

::  ::  ::  ::  ::
เขายืนอยู่ที่หน้าห้องๆ หนึ่ง หลังจากกดกริ่ง
เบื้องหลังประตูที่เลื่อนเปิด เป็นหญิงร่างท้วม ไร้เครื่องสำอาง
เขายิ้มให้เธอ พร้อมกับกุหลาบสีขาวช่อใหญ่
เธอยิ้มรับแบบงงๆ
"คุณไม่ได้ทำแบบนี้มานานแล้วนะคะ มีอะไรจะเซอร์ไพรส์ฉันเหรอ"
เขาไม่ตอบ แต่รั้งร่างของเธอมากอดและจูบเธออย่างรักใคร่
ชั่ววินาที...เขานึกถึงเสียงเนิบช้าของแพทย์ที่ปรึกษา
"ดูเหมือนคุณแทบจะไม่ได้ลบความทรงจำออกไปเลย นี่แหละ...เราจะรู้คุณค่าของความรัก ต่อเมื่อเรากำลังจะสูญเสียมันไปเสมอๆ..."

::  ::  ::  ::  ::

เขียนครั้งแรกใน www.oknation.net/blog/konto

วันจันทร์ ที่ 24 สิงหาคม 2552

รักระหว่างลบ

Posted by คนโทใส่น้ำ , ผู้อ่าน : 1702